Prezydent: Odbuduję amfiteatr!

W ubiegły wtorek prezydent podpisał umowę na przygotowanie projektu rewitalizacji Parku Piastowskiego (piszemy o tym na str. IV). Przy okazji ponownie zajrzał na widownię pobliskiego amfiteatru. Nie był zadowolony. - Tak dłużej nie może być - kręcił głową, zasiadając ostrożnie na widowni. Stare, zużyte ławki nie wzbudzają zaufania. Otoczenie wygląda marnie. Ze względów technicznych od miesięcy nic się tutaj nie dzieje.

- Zmienimy to. Odbuduję amfiteatr - M. Pabierowski jest zdecydowany. - Mówiłem o tym podczas kampanii wyborczej. Takie są oczekiwania zielonogórzan. Rozmawialiśmy o tym podczas wielu bezpośrednich spotkań. Robiliśmy też ankiety badające nastawienie mieszkańców. 2,5 tysiąca osób poparło żądanie modernizacji obiektu. Dlatego poprawę sytuacji traktuję jako bardzo osobiste zobowiązanie. Zleciłem szybkie opracowanie koncepcji modernizacji widowni. Projektanci mieli czas do sierpnia na jej przygotowanie.

Terminu dotrzymali. Koncepcja jest już gotowa. Władze miasta przedstawiają ją teraz zielonogórzanom. Jej najbardziej widocznym elementem jest projekt zadaszenia całej widowni. Parasole chroniące przed deszczem już nie będą potrzebne. W dodatku architekci przedstawili dwa warianty zadaszenia. To zielonogórzanie zadecydują, który pomysł jest ciekawszy i zostanie zrealizowany. Właśnie rozpoczyna się głosowanie w tej sprawie.

- Kiedyś występowały tutaj wielkie gwiazdy, a amfiteatr był rozpoznawalny w cały kraju. Jestem przekonamy, że przywrócimy mu znaczenie i po modernizacji odbywać się tutaj będą ważne wydarzenia kulturalne. Zielonogórzanie na tym skorzystają. To będzie wizytówka miasta - kończy prezydent.

WIEK ISTNIENIA

Ta historia rozpoczęła się 100 lat temu. - 15 maja 1924 roku władze miejskie zdecydowały się na wybudowanie amfiteatru na wolnym powietrzu, tuż za Blücherberge, czyli w dzisiejszym parku Piastowskim. Oprócz zadaszenia ustawiono ławki i doprowadzono elektryczne oświetlenie - pisze Tadeusz Dzwonkowski w II tomie monografii „Historia Zielonej Góry. Dzieje miasta w XIX i XX wieku.”

Obiekt przetrwał wojnę i przez kilkadziesiąt lat był wykorzystywany jako letnia scena i miejsce zabaw tanecznych. Największe zmiany zaszły na początku lat 70. XX wieku. Potrzebne było reprezentacyjne miejsce na organizowanie Festiwalu Piosenki Radzieckiej. Najpierw w 1972 r. przebudowano scenę, w kolejnym roku zbudowano wielką widownię. Całość była gotowa na inaugurację IX Festiwalu Piosenki Radzieckiej 13-16 czerwca 1973 r.

Wtedy nagrody główne zdobyli początkujący piosenkarze: Michał Bajor i Jan Panasewicz, a wyróżnienie otrzymała Grażyna Łobaszewska. W kolejnych latach byli to: Małgorzata Ostrowska, Felicjan Andrzejczak, Ewa Uryga, Halina Benedyk.

Do miasta zjechały takie gwiazdy jak: Anna German, Bernard Ładysz, Maryla Rodowicz, zespół Dwa plus jeden. W kolejnych latach zawitali tutaj: Irena Jarocka, Teresa Tutinas, Alibabki, Mieczysław Fogg, Krzysztof Krawczyk, Urszula Sipińska, Alicja Majewska, Krystyna Prońko, Czerwone Gitary, Czesław Niemen, Andrzej Rosiewicz, Grzegorz Markowski, Żanna Biczewska, Zdzisława Sośnicka, Przemysław Gintrowski, Jacek Kaczmarski, Bajm, Ałła Pugaczowa.

Ostatni festiwal zorganizowano w 1989 r. Później odbywały się tutaj: Festiwal Piosenki Zjednoczonej Europy, Festiwal Pokój i Dobro, Festiwal Tańczące Eurydyki, Festiwal Piosenki Rosyjskiej oraz Kabaretobranie.

(tc)