Nowy profesor UZ

Roberto Mignani związany jest z Instytutem Astronomii Uniwersytetu Zielonogórskiego od 2011 r. W tym czasie opublikował 38 prac w wysoko punktowanych czasopismach naukowych. W maju br. NASA doniosła o zaskakującym zachowaniu magnetara, o nazwie SGR 1745-2900, odkrytego w 2013 r., który najprawdopodobniej obiega monstrualną czarną dziurę znajdującą się w centrum naszej Galaktyki. Współautorem tej publikacji jest właśnie prof. Roberto Mignani (więcej na ten temat na stronie: http://astro.ia.uz.zgora.pl/pl/node/567).

Roberto P. Mignani urodził się 3 sierpnia 1964 r. w Mediolanie, we Włoszech. W 1983 r. po ukończeniu szkoły średniej zaczął studiować fizykę na Uniwersytecie w Mediolanie. Jako specjalizację wybrał astrofizykę. Równolegle pracował jako nauczyciel fizyki i matematyki. Pomogło mu to nabrać pewności i doświadczenia w nauczaniu na różnych poziomach.

W 1990 r. obronił pracę dyplomową, która dotyczyła analizy obserwacji pulsara Krab i gwiazdy Wackerling 2134, drugiego składnika 60-sekundowego układu podwójnego pulsara rentgenowskiego 1E 1024.0-5372.

Dane do pracy zebrał szybkim fotometrem na 3,5-metrowym teleskopie NTT w Europejskim Obserwatorium Południowym.

W kwietniu 1991 r. przeszedł ścisłą selekcję kandydatów na studia doktoranckie z astronomii na Uniwersytecie w Mediolanie. W tamtym czasie na uczelni było dostępnych zaledwie 15 wakatów doktoranckich. Jego promotorem był profesor Giovanni F. Bignami. Na pracę doktorską złożyły się redukcja i analiza danych obserwacyjnych pojedynczych gwiazd neutronowych oraz galaktycznych rentgenowskich układów podwójnych, na podstawie danych zebranych za pomocą kosmicznego teleskopu Hubble'a (HST). Stopień naukowy doktora astronomii otrzymał w styczniu 1995 r.

W październiku 1996 r. Roberto Mignani przeniósł się do grupy ROSAT w Max Planck Institut fur Extraterrestrische Physik (MPE) w Garniching i zajmował się kwestią kalibracji kamery EPIC zainstalowanej na satelicie XMM-Newton. Uczestniczył również w międzynarodowych projektach NASA/ESA mających na celu znalezienie nowych gwiazd przewodnich dla teleskopu Hubble oraz teleskopów Gemini i XMM-Newton.

W maju 2000 r. przeniósł się do ESO (Europejskiego Obserwatorium Południowego, którego główna siedziba znajduje się w Garching niedaleko Monachium). W tym okresie prowadził badania ruchu i galaktycznej orbity kilku podwójnych źródeł promieniowania rentgenowskiego oraz mikro-kwazara XTE J1118 +480. Udało mu się znaleźć pierwszy dowód istnienia szybko poruszającej się czarnej dziury w halo naszej Galaktyki (praca opublikowana w Nature w 2001 r. - 102 cytowania).

W styczniu 2006 r. objął stanowisko starszego astronoma w Mullard Space Science Laboratory (University College w Londynie), a w 2013 r. przeszedł do Istituto di Astrofisica Spaziale e Fisica Cosmica w Mediolanie.

Prof. R. Mignani jest autorem 185 prac naukowych, które były cytowane 3.875 razy, jego index Hirscha wynosi 34.

(red)

Fot: Wojciech Olkuśnik